“(M)OTHERS” – HOTELOKO Company, Polska

Trailer: https://youtu.be/6Z7GrL776OQ

Reżyseria, dramaturgia, choreografia: Agata Życzkowska;współpraca choreograficzna: Mirek Woźniak, Karina Szutko, Maciej Feliga; scenografia, kostiumy, opracowanie muzyczne: Agata Życzkowska; projekcje wideo: Agata Życzkowska, Karina Szutko; wykonanie: Agata Życzkowska, Mirek Woźniak, Karina Szutko, Maciej Feliga

Spektakl „(M)OTHERS” skupia się na rozbudowanej koncepcji matki, obejmującej nie tylko relacje biologiczne, ale także społeczne i terytorialne. Jest to próba zgłębienia tej uniwersalnej roli „MATKI”, którą każdy z nas nosi w sobie, niezależnie od płci, wieku, tożsamości seksualnej, koloru skóry, stopnia sprawności czy wykształcenia: cisza, miasto, queer, gra, wspólnota, zmysły, kameleon, dragon, stranger, other. Idea spektaklu otwiera przestrzeń do refleksji nad empatią, społecznymi oczekiwaniami i miłością pomimo różnic. Spektakl jest kolażem obrazów, wspomnień, choreografii, słów, muzycznych pocztówek i marzeń.

Produkcję spektaklu dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Recenzja spektaklu na portalu e-teatr: https://e-teatr.pl/wszystkie-matki-nasze-sa-52460  

„TWILIGHT” – HOTELOKO Company

Koncepcja i choreografia: Agata Życzkowska; współpraca choreograficzna i wykonanie: Karina Szutko, Maciej Feliga

Zmierzch łączy dzień z nocą, tworząc przestrzeń dla harmonii i integracji, podobnie jak przyjaźń łączy różne aspekty naszego życia. W ekofeminizmie postrzeganie kobiety jedynie jako reproduktorki jest ograniczające. Przyjaźń przypomina, że każda kobieta ma prawo definiować swoją drogę i żyć pełnią życia, wolną od społecznych norm. „TWILIGHT” to spotkanie, które bada, co sprawia, że czujemy się bezpiecznie i autentycznie w towarzystwie innych. Zastanawiamy się, jak feromony i zapachy wpływają na nasze relacje. U zwierząt sygnały zapachowe są wyczuwalne z dużych odległości, a u ludzi również odgrywają kluczową rolę w budowaniu więzi. Badamy, jak różne energie, ciała i zapachy wpływają na siebie, tworząc harmonijną mozaikę relacji. 

„ECOSAPIENS” / Zappulla DMN Company, Palermo/Włochy

Choreografia i reżyseria: Giovanni Zappulla; wykonanie: Danny Davy, Roberta D’Ignoti, Annachiara Trigili, Włochy

Spektakl zachęca do zastanowienia się, jak troska o innych ludzi może iść w parze z troską o naszą planetę. Porusza temat relacji człowieka z naturą oraz relacji między ludźmi. Społeczeństwo często odrzuca osoby, które nie mieszczą się w obowiązujących normach. W przedstawieniu degradacja środowiska staje się symbolem naszego braku troski o siebie nawzajem. Spektakl opiera się na metodzie Danza Movimento Naturale (DMN), którą stworzył choreograf Giovanni Zappulla. Łączy ona taniec, teatr oraz praktyki pracy z ciałem, dążąc do harmonii między ruchem i świadomością. Muzyka powstaje na żywo ze zbieranych na scenie dźwięków, które są przetwarzane i współtworzą warstwę wizualną. Dzięki temu przestrzeń sceniczna pozostaje w ciągłym dialogu z performerami i odbiorcami. Spektakl bada związki sztuki, ekologii i nowych technologii.

„TAOS”/ HOTELOKO Company, Polska

Trailer: https://youtu.be/DCwTOv1IaE4

Reżyseria, dramaturgia, choreografia: Agata Życzkowska; współpraca choreograficzna: Mirek Woźniak, Karina Szutko, Maciej Feliga; scenografia, kostiumy, opracowanie muzyczne: Agata Życzkowska; projekcje wideo: Agata Życzkowska, Karina Szutko; wykonanie: Agata Życzkowska, Mirek Woźniak, Karina Szutko, Maciej Feliga

Spektakl o empatii wobec innych, walce ze strachem i poszukiwaniu dobrostanu ciała oraz duszy w świecie pełnym niepewności. Ruch staje się językiem wspólnoty – ciepła i bezpieczeństwa, a jednocześnie sposobem na uwolnienie od lęku. Drżenie, trzęsienie się, przeistacza się w akt wyzwolenia, przypominając o kruchości i sile ludzkiego istnienia. W obliczu niewiadomej przyszłości, ruch i taniec staje się afirmacją życia – Carpe Diem wyrażonym w rytmie ciał i emocji. Tao może oznaczać „drogę” w sensie filozoficznym odnosi się do metod postępowania, które prowadzą do harmonii, równowagi i naturalności w życiu. Może być rozumiane jako sposób życia w zgodzie z naturą, intuicją, a także jako filozofia działania, która promuje prostotę, spokój i płynność.

„Not the Same” – Zoe Marston, Karina Szutko, USA/Polska

Nasze korzenie tkwią w naturze – w niej szukamy poczucia przynależności i siły. Idea siostrzeństwa splata nas w sieć wsparcia, która pozwala przetrwać w nieprzyjaznych warunkach. Przyjaźń między kobietami staje się ekosystemem – żywym, wspierającym, pełnym wzajemnej troski. Jak drzewa w lesie, wspieramy się nawzajem, dzielimy energię, walczymy o świat, w którym zarówno kobiety, jak i natura, będą szanowane i chronione. To podróż ku harmonii – z sobą nawzajem, z naszymi ciałami i z Ziemią, która przypomina, że w rytmach przyrody można odnaleźć nie tylko bezpieczeństwo, ale także odnowę i nadzieję. Po trzech latach artystki powracają do tej pracy w odmienionej formie, tak jak one same przechodzą transformację w swoim życiu.

„Czuję, że jestem” – Agnieszka Gwadera, Polska

Choreografia: Agnieszka Gwadera
Taniec: Agnieszka Gwadera
Opieka artystyczna: Iwona Olszowska
Muzyka: „Passage”, Garth Stevenson
Premiera: 27.04.2025 r., Kraków

Co jest wyznacznikiem naszego istnienia? Czy Kartezjusz miał rację – myślę, więc jestem? A może jednak czucie i korzystanie ze zmysłów determinuje naszą egzystencję? Może zejście z głowy do ciała pozwala nam naprawdę być i żyć? Przez tę etiudę zapraszam do wspólnego zanurzenia się w tej innej perspektywie postrzegania rzeczywistości.

„Bez przeszkód” – Andrei Kamarou, Polska/Białoruś

Taneczne solo zainspirowane przez wybitnych kompozytorów z niepełnosprawnością, Bacha i Beethovena, którzy stworzyli dzieła aktualne do dziś. Poprzez taniec podejmowane są temat zdolności do pokonywania przeszkód, które pojawiają się na naszej drodze, ale również słabości, których doznaje każdy z nas w chwilach zwątpienia. W choreografii połączone są motywy muzyczne z fizyczną ekspresją, by oddać kontrast między geniuszem twórczym a ludzką kruchością. Ten spektakl to także refleksja nad siłą sztuki, która potrafi przekraczać ograniczenia, zarówno fizyczne, jak i emocjonalne.

„pożegnania i powroty” – TATIANA ŚPIEWAK, Polska

Etiuda oparta na rytuałach pożegnań i powrotach, które istnieją głównie we wspomnieniach, jako odpowiedź na doświadczenia życia na emigracji. Poprzez ruch i taniec artystka eksploruje pamięć ciała, by poruszyć publiczność i zachęcić do refleksji nad osobistą historią. „„Rozdarta chaosem życia na emigracji postanowiłam oprzeć moją najnowszą solową pracę na rytuałach pożegnań i niekończących się powrotach. Pożegnania, które w pewnym sensie pozostają ostateczne, powroty, które mogą mieć miejsce tylko we wspomnieniach. Odpowiedzi na swój temat poszukuję w ciele i tłumaczę doznania na ruch”.

„wet t-shirt contest” – Ana Kuszarecka, Polska

Praca eksploruje ruch klatki piersiowej, to jak przez klatkę piersiową są wyrażane emocje oraz performatywność płciowa. Artystka pracuje z rytmem i przewidywalnością. Zaproszenie klatki piersiowej do tańca pozwala na płynne poruszanie się pomiędzy kreowanymi obrazami i skojarzeniami. W tym niezdefiniowaniu tancerka upatruje wolności.

„Fig tree” – Maja Bilek, Polska

Wewnętrzne zmagania. Stoję przed presją podejmowania kluczowych decyzji życiowych. Poszukuję odpowiedzi na pytania, balansując pomiędzy różnymi możliwymi ścieżkami, które mogłabym obrać. Staję naprzeciw własnej opowieści. „Wyobrażałam sobie, że siedzę na tym drzewie i umieram z głodu, ponieważ nie mogę w żaden sposób zdecydować się na to, którą figę zerwać. Miałam ochotę na wszystkie, na absolutnie każdą z tych fig z osobna, ale zerwanie jednej oznaczało automatycznie rezygnację z pozostałych, więc siedziałam, aż figi zaczęły się marszczyć, czernieć i jedna za drugą spadały na ziemię.” Szklany Klosz – Sylwia Plath

„Unconsumed” – Karolina Kraczkowska, Polska

Praca adresuje to, co nieskonsumowane, projekcje rzeczywistości, stereotypy, ulegające redefinicji reprezentacje kobiecości, potencjalności, które domagają się realizacji, ale są wciąż tłumione. To, co pozostaje, to rozczłonkowane części i fragmenty, które starają się stworzyć całość; być rozpoznane i zintegrowane.

„BLUE GOLD” – Agata Życzkowska, Polska

Koncepcja, choreografia i wykonanie: Agata Życzkowska; współpraca choreograficzna: Karina Szutko; produkcja: Fundacja NOWA FALA / HOTELOKO Company; wsparcie: Narodowy Instytut Muzyki i Tańca w programie „Wspieranie aktywności międzynarodowej” oraz Instytut Adama Mickiewicza; partnerzy: Centrum Promocji Kultury Praga-Południe, Festival Quartiers Danses / Montreal, Instytut Teatralnym im. Z. Raszewskiego

Premiera światowa w ramach Festival Quartiers Danses w Montrealu – 12.09.2025 – Premiera polska 20.09.2025

„Blue Gold” to performatywny kolaż, złożony z fragmentów wcześniejszych choreografii oraz kilku nowych scen, tworzący osobisty i patchworkowy portret artystki – głównej twórczyni uniwersum warszawskiego zespołu HOTELOKO Company. Solo Agaty Życzkowskiej porusza się na granicy szaleństwa, absurdu i melancholii, stając się zarówno intymnym, jak i uniwersalnym poszukiwaniem tożsamości kobiety-artystki, która nieustannie przekształca swoje ciało, język ruchu i własną biografię. Spektakl świadomie gra z konwencją „greatest hits”, lecz zamiast nostalgicznego powrotu do przeszłości, proponuje odważny i energetyczny remix – przefiltrowany przez aktualny moment życia i stan emocjonalny. Cekiny noszone przez artystkę nie są jedynie ozdobą – to zbroja, opowieści, ślady wszystkich wcześniejszych wersji niej samej. Ich migotanie odbija światło przeszłości i kieruje je ku przyszłości.

„Aporìe of the present” – Iolanda Del Vecchio / Con.Cor.D.A. / Movimentoinactor, Włochy

Spektakl eksploruje emocjonalność ciała i jego relację ze światem. Artystka bada swój kontakt ze sobą i otoczeniem, wykorzystując współczesne formy wyrazu. Ciało, choć delikatne i kruche, staje się przestrzenią ujawniania emocji i interakcji z rzeczywistością. Poprzez ruch, głos i słowo tworzony jest intymny dialog między wnętrzem a otoczeniem. Gdy pojawia się rana – fizyczna lub symboliczna – słowo działa jak narzędzie uzdrowienia. Przełamanie milczenia to pierwszy krok do zmiany i nowego początku.

“LA NONA” – Con.Cor.D.A./Movimentoinactor, Włochy

Choreografia i koncept: Flavia Bucciero, muzyka: L.W. Beethoven, IX Symfonia, opracowanie muzyki elektronicznej: Antonio Ferdinando Di Stefanom, asystentka choreografki: Elisa Paini, wykonanie: Marco Della Corte, Alice D’Urso, Iolanda Del Vecchio, Fausto Paparozzi, artystyczne maski: Delio Gennai, projekt oświetlenia: Riccardo Tonelli

„LA NONA” to spektakl tańca współczesnego inspirowany IX Symfonią Beethovena – dziełem, które ukazuje drogę od chaosu ku harmonii. Muzyka, przypominająca ruch fal, staje się przestrzenią poszukiwania równowagi między człowiekiem a naturą. Beethoven wskazuje, że odnowa jest możliwa dopiero po zmierzeniu się z napięciem i bólem – dopiero przejście przez kryzys prowadzi do odrodzenia. Pierwsze takty symfonii można odczytywać jako obraz wyłaniania się świata – stopniowe porządkowanie energii, kształtowanie się formy z bezkształtu. W tym sensie dzieło przywołuje rytm życia: od pojedynczego impulsu po pełnię, od delikatności po pełen brzmienia triumf. Każda część utworu niesie przypomnienie o konieczności nieustannego poszukiwania równowagi – pomiędzy człowiekiem a naturą, indywiduum a wspólnotą, ciszą a wybuchem. Choreografia przekłada te idee na język ciała. Tancerze budują obrazy stopniowo porządkującego się świata: od drżenia i niepewności po pełnię energii i wspólny, podniesiony gest. Spektakl zaprasza do doświadczenia ruchu jako procesu przemiany – w którym harmonia nie jest dana raz na zawsze, lecz stale na nowo odnajdywana.

„Folie Douce” – Vialuni Company, Francja

Koncepcja i choreografia: Michèle Ettori; wykonanie: Michèle Ettori, Sandrine Gout, Fabien Delisle, Raphaël Soleilhavou; opracowanie muzyczne i wykonanie na żywo: Fabien Delisle

Spektakl „Folie Douce” (słodkie szaleństwo) dotyka tematu przemian. Wydarzenia na świecie, które miały miejsce w ostatnich latach, zarówno na poziomie zbiorowym, jak i osobistym, skłoniły nas do podjęcia próby zmierzenia się z nieznanym, z niepewnością, z sobą samym, z innymi, dążąc do przekroczenia dotychczasowych granic. Przemiany te mogą być trudne, ale to właśnie one stanowią początek podróży, która przeplata się z chwilami jasności i okresami niepewności. Ci bohaterowie, którzy przeżywają te zmiany, bawią się, podobnie jak dzieci we śnie, które wciąż pozostają niewinne. To doświadczenie pełne szaleństwa, tańca, śpiewu i rozmowy. Dźwięki, głosy, muzyka, które powstają w improwizacji na żywo, zmieniają sposób, w jaki postrzegamy świat zmysłowy. Powstaje pytanie, gdzie znajdują się granice?  Całość tej przemiany podąża różnymi drogami, które prowadzą do rozdroży. Gubimy się w tym procesie, ale jednocześnie odnajdujemy siebie w dźwięku głosu, a także w ciele i umyśle. Ważna jest rozmowa o tym doświadczeniu, które może zmienić się w naszą wspólną moc.

Filmy:

„100m” – Monika Szpunar, Polska, 5’43

Krótki film taneczny oparty na precyzyjnej choreografii ruchu kamery i ruchu tancerki, odzwierciedla indywidualną podróż przez różne etapy żałoby. Nagrany w jednym ujęciu w długim podziemnym tunelu o industrialnym charakterze – w ramach surowych ograniczeń czasowych i przestrzennych, a także z towarzyszeniem ścieżki dźwiękowej stworzonej wyłącznie z dźwięków nagranych w tunelu, 100m podkreśla wyjątkowość tego intymnego doświadczenia.

REŻYSERIA I PERFORMANCE: Monika Szpunar

CHOREOGRAFIA: Monika Szpunar, Dominika Wiak

REŻYSERIA ZDJĘĆ / DOP: Franek Przybylski

ASYSTENT KAMERY: Kajtek Zieliński

GRAFFER: Patryk Waś I CINELIGHT

ŚCIEŻKA DŹWIĘKOWA: Joanna Wabik

SOUND MASTERING: Wojtek Szustak

STILL PHOTOGRAPHY – Eliška Wilczek

LOKACJA: 100 metrowy tunel biegnący pomiędzy budynkami administracyjnymi Huty im. T. Sendzimira w Krakowie.

PATRONAT: Nowe Centrum Administracyjne

SPECJALNE PODZIĘKOWANIA: Nowe Centrum Administracyjne Nowohuckie Centrum Kultury – Krakowskie Centrum Choreograficzne, Paweł Soja, Kacper Gawron, Monika Tryboń, Beata Zuba

Projekt zrealizowany dzięki wsparciu Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS

„The Code of Life” / Zuzanna Kupidura / Andrzej Wojciechowski / Marzena Majcher, Polska

Inspiracją do powstania muzyki był kod genetyczny DNA człowieka. Utwór charakteryzuje oryginalna koncepcja kompozytorki polegająca na transformacji do partytury muzycznej struktur graficznych oraz zapisów kodu DNA. Ideę tą do choreografii przeniosła tancerka podejmując próbę połączenia znaczeniowości ruchu z tworzeniem struktur ruchowych w oparciu o grę z faktorami ruchu: czasem, przestrzenią, energią i przepływem.

„Becoming Taiga” / Agnieszka Gąsiorek, Polska

Becoming Taiga jest spotkaniem członkiń społeczności transformacyjnej przestrzeni uczenia lub oduczania się oraz budowania czułej i wspierającej społeczności pod nazwą TAIGA i FJORDS, stworzonych przez organizację new visions (Berlin). Program został stworzony jako bezpieczniejsza i odważniejsza przestrzeń dla osób z doświadczeniem życiowym jako kobiety, które na co dzień łączą pracę artystyczną i aktywistyczną, głównie w Europie Wschodniej lub jako migrantki w innych krajach europejskich.  Pierwsze spotkanie odbyło się w sierpniu 2022 r. w Massia*ru w Estonii. Film jest poetycką dokumentacją wydarzenia.

Biogramy artystek i artystów: http://fundacjarozwojuteatru.pl/pl/5-unew-dance-wave-festival-2025/